March 29, 2024

რას ეძახდნენ ოჯახის წევრები და რაზე ოცნებობდა გურანდა გაბუნია?

თე­ატ­რი­სა და კი­ნოს მსა­ხი­ო­ბი გუ­რან­და გა­ბუ­ნია გარ­და­იც­ვა­ლა.

კულ­ტუ­რის სა­მი­ნის­ტროს პრეს­სამ­სა­ხურ­ის ინ­ფორ­მა­ცი­ით, მსახიობი 80 წლის ასაკ­ში, მძი­მე ავად­მყო­ფო­ბის შე­დე­გად გარ­და­იც­ვა­ლა.


გუ­რან­და გა­ბუ­ნი­ას "ბუ­ბას" ეძა­ხდნენ, მათ შო­რის ოჯა­ხის წევ­რე­ბიც. მა­მა­მი­სი სო­ხუ­მის თე­ატ­რის სამ­ხატ­ვრო ხელ­მძღვა­ნე­ლი იყო, დედა - მსა­ხი­ო­ბი და ამი­ტომ ბავ­შვო­ბი­დან და­უ­ახ­ლოვ­და თე­ატრს. სცე­ნა­ზეც საკ­მა­ოდ პა­ტა­რა ასაკ­ში დად­გა. უყ­ვარ­და ცეკ­ვა და ბა­ლე­რი­ნო­ბა­ზე ოც­ნე­ბობ­და. სკო­ლა სო­ხუმ­ში და­ამ­თავ­რა. შემ­დეგ დე­დას­თან ერ­თად თბი­ლის­ში ცხოვ­რობ­და, მაგ­რამ ქო­რე­ოგ­რა­ფი­უ­ლის მა­გივ­რად თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში სამ­სა­ხი­ო­ბო

 

ფა­კულ­ტეტს მი­ა­შუ­რა. კარ­გად სწავ­ლობ­და, ოთხი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში კოტე მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის სა­ხე­ლო­ბის სტი­პენ­დი­ას იღებ­და. იმა­ვე შე­ნო­ბა­ში გა­იც­ნო თა­ვი­სი ცხოვ­რე­ბის თა­ნამ­გზავ­რი ოთარ მეღ­ვი­ნე­თუ­ხუ­ცე­სი, რომ­ლის გვერ­დით 56 წელი გა­ა­ტა­რა...



ორი წელი ხვდე­ბოდ­ნენ ერ­თმა­ნეთს. მა­შინ გუ­რან­და გა­ბუ­ნია 19 წლის გახ­ლდათ, ოთა­რი - მას­ზე 7 წლით უფ­რო­სი. შე­უღ­ლე­ბის შემ­დეგ რამ­დე­ნი­მე სა­ცხოვ­რე­ბე­ლი 

 

ად­გი­ლი გა­მო­იც­ვა­ლეს, ბო­ლოს ბინა მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატრთან ახ­ლოს და­ი­დეს.

გთა­ვა­ზობთ გუ­რან­და გა­ბუ­ნი­ას ინ­ტერ­ვი­უს, რო­მე­ლიც წლე­ბის წინ ჟურ­ნალ "რე­ი­ტინგს" მის­ცა:
 
 
- ცეკ­ვა ჩემ­თვის მთა­ვა­რი იყო. თბი­ლის­ში რომ ჩა­მო­ვე­დი, გა­ვი­გე, რომ ბუ­ხუ­ტი და­რახ­ვე­ლი­ძეს ცეკ­ვის ან­სამ­ბლი ჰქონ­და და მას­თან მი­ვე­დი. მა­შინ­ვე მი­მი­ღეს და ძა­ლი­ან სე­რი­ო­ზუ­ლი რე­პე­ტი­ცი­ე­ბი და­ი­წყო. მა­შინ უკვე სტუ­დენ­ტი ვი­ყა­ვი, ოთარს ვიც­ნობ­დი. დღე­ვან­დე­ლი გა­ნათ­ლე­ბის სა­მი­ნის­ტროს შე­ნო­ბა­ში გვქონ­და რე­პე­ტი­ცი­ე­ბი, რო­მე­ლიც ხში­რად დი­ლის ოთხ სა­ა­თამ­დეც გრძელ­დე­ბო­და. ოთა­რი გა­რეთ იდგა და მე­ლო­დე­ბო­და. ან­სამ­ბლი მოს­კოვ­ში ფეს­ტი­ვალ­ზე გა­სამ­გზავ­რებ­ლად ემ­ზა­დე­ბო­და და მეც იმ ჯგუფ­ში ვი­ყა­ვი. სპორ­ტულ ცეკ­ვას ვცეკ­ვავ­დით, რო­მე­ლიც ბუ­ხუ­ტი და­რახ­ვე­ლი­ძემ დად­გა, ოთხნი სო­ლოს და და­ნარ­ჩე­ნი დასი მოგ­ვი­ა­ნე­ბით გვი­ერ­თდე­ბო­და. შთამ­ბეჭ­და­ვი გა­მოს­ვლა გვქონ­და... სამ­წუ­ხა­როდ, ის ან­სამ­ბლი და­ი­შა­ლა და იქი­დან შემ­დეგ­ში ძა­ლი­ან ბევ­რი მო­ცეკ­ვა­ვე "სუ­ხიშ­ვი­ლებ­ში" გა­და­ვი­და. თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში დატ­ვირ­თუ­ლი რე­ჟი­მის გამო მეც აღარ შე­მეძ­ლო ცეკ­ვის რე­პე­ტი­ცი­ებ­ზე სი­ა­რუ­ლი. თე­ატ­რა­ლურ­ში კარ­გი სწავ­ლა იყო, სპექ­ტაკ­ლე­ბი, რე­პე­ტი­ცი­ე­ბი, ხან მე­ტყვე­ლე­ბის პე­და­გოგ­თან სი­ა­რუ­ლი გვი­წევ­და და ყო­ველ­თვის ძა­ლი­ან ბევ­რი საქ­მე გვქონ­და.


- თქვით, რომ ოთა­რი გვი­ა­ნო­ბამ­დე გა­რეთ გე­ლო­დათ, თქვენს ცეკ­ვა­ზე არ ჰქონ­და პრე­ტენ­ზია?

- არა, ძა­ლი­ან მოს­წონ­და ჩვე­ნი ან­სამ­ბლი... ოთა­რი მა­შინ უკვე ცნო­ბი­ლი მსა­ხი­ო­ბი იყო, მე - სტუ­დენ­ტი. ის თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში მო­დი­ო­და ჩემს სპექ­ტაკ­ლებ­ზე.


- თქვე­ნი გაც­ნო­ბის ის­ტო­რია ცნო­ბი­ლია...


- დიახ, სულ ამას ვყვე­ბი. მე და ოთა­რი ერ­თმა­ნეთს ნუგ­ზარ გა­ჩა­ვამ გაგ­ვაც­ნო და ამი­სათ­ვის მისი ყო­ველ­თვის მად­ლი­ე­რი ვიქ­ნე­ბი.


- თქვე­ნი მეჯ­ვა­რე­ე­ბი ვინ იყ­ვნენ?

- ირაკ­ლი უჩა­ნე­იშ­ვი­ლი და იუზა ხუს­კი­ვა­ძე. ხელი რომ მო­ვა­წე­რეთ, იმ დღეს წვიმ­და და შე­ნო­ბა­ში, ლე­სე­ლი­ძის ქუ­ჩა­ზე, წყა­ლი ჩა­მო­დი­ო­და. ჩემ­თვის ვფიქ­რობ­დი, წვიმს, ეს ცუ­დის ნი­შა­ნია-მეთ­ქი.


- მა­შინ სად ცხოვ­რობ­დით?

- მე სა­ი­ათ­ნო­ვა­ზე, ირაკ­ლი - ლერ­მონ­ტოვ­ზე, ოთა­რი კი ვა­კე­ში კავ­ში­რის ქუ­ჩა­ზე ნა­ხევ­რად სარ­დაფ­ში ცხოვ­რობ­და. თა­ვი­დან 15 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში მე და ოთა­რი იქ ვცხოვ­რობ­დით და მახ­სოვს, წვი­მის დროს მთელ კე­დელ­ზე წყა­ლი რომ ჩა­მო­უყ­ვე­ბო­და ხოლ­მე. შემ­დეგ დიღ­მის მა­სივ­ში გა­და­ვე­დით. მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის მო­ე­დან­ზე ბინა კი გიგა ლორ­თქი­ფა­ნი­ძემ გაგ­ვი­კე­თა. ის რომ არა, ესეც არ გვექ­ნე­ბო­და.


- ბევ­რი აკ­ვირ­დე­ბა ისეთ დე­ტა­ლებს, რო­გო­რი­ცაა, რა თქვა მა­მა­კაც­მა გაც­ნო­ბი­სას პირ­ვე­ლად, რა ეცვა და ა.შ. თქვენ გახ­სოვთ?

- რა უნდა სცმო­და? ოთა­რი გა­ჭირ­ვე­ბა­ში გაზ­რდი­ლი ბიჭი იყო. ეს ის პე­რი­ო­დია, როცა ყვე­ლა­ნი იმა­ვე სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში ვი­ყა­ვით. ოთა­რი, ნო­დარ მგა­ლობ­ლიშ­ვი­ლი, ირაკ­ლი უჩა­ნე­იშ­ვი­ლი, მალ­ხაზ მე­ბუ­რიშ­ვი­ლი სულ ერ­თად იყ­ვნენ. ირაკ­ლი რომ არა, მათ ტან­საც­მე­ლი არ ექ­ნე­ბო­დათ. ის უკე­რავ­და პე­რან­გებს, შარ­ვლებს, თა­ვის­თვის ფეხ­საც­მე­ლებ­საც კი. ხე­ლის მო­წე­რის­თვის ოთარს ირაკ­ლიმ შე­უ­კე­რა შარ­ვა­ლი. ის უნი­კა­ლუ­რი პი­როვ­ნე­ბა იყო, არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვად მღე­რო­და. ბევრ მხატ­ვრულ და მულ­ტიპ­ლი­კა­ცი­ურ ფილმში ის­მის მისი ხმა. მათ შო­რი­საა: "დღე პირ­ვე­ლი, დღე უკა­ნას­კნე­ლი", სა­დაც ის ფოს­ტა­ლი­ო­ნის სიმ­ღე­რას ას­რუ­ლებს. მიკ­ვირს, წლე­ბი ისე გა­დის, არა­ვის მოს­დის აზ­რად, ტე­ლე­ვი­ზი­ით ის კად­რე­ბი გა­უშ­ვან, სა­დაც ირაკ­ლი პა­ტა­რა გო­გო­ნას­თან ერ­თად სა­ა­ხალ­წლო სიმ­ღე­რას მღე­რო­და. შე­იძ­ლე­ბა, და­კარ­გუ­ლია ეს ჩა­ნა­წე­რი. ბევ­რი რამ აღარ არ­სე­ბობს, ისე­ვე, რო­გორც კი­ნოს­ტუ­დი­ა­ში ხან­ძრი­სას გა­ნად­გურ­და ბევ­რი ფილ­მი.
 
 
წყარო: kvirispalitra.ge
 
 
წაკითხვა 1245 ჯერ
ჩვენს შესახებ

მოკლე ინფო

ჩვენი მთავარი პრინციპებია: სიზუსტე, ოპერატიულბა და დაბალანსებული ინფორმაციის მიწოდება.

ჩვენს შესახებ

საინფორმაციო სააგენტო „პირველი ნიუსი“ 2018 წელს შეიქმნა. ჩვენი სააგენტოს ვებგვერდზე ქვეყნდება მიმდინარე პოლიტიკური, ეკონომიკური, სოციალური, მსოფლიო, კულტურული, სპორტული და სხვა აქტუალური სიახლეები.  სიტყვისა და გამოხატვის თავისუფლება ადამიანის ერთ–ერთი ძირითადი უფლებაა. სწორედ ამ უფლების გამოყენებით ჩვენმა გუნდმა აიღო ვალდებულება, რომ საზოგადოებას დროულად მივაწოდოთ ამომწურავი, ობიექტური ინფორმაცია ფაქტებისა და მოვლენების დამახინჯების გარეშე.