ამ მიმ­დი­ნა­რე­ო­ბას ხე­ლოვ­ნე­ბათმცოდ­ნე­ე­ებ­მა "მო­ნო­ტო­ნიზ­მი" უწო­დეს... უნი­ჭი­ე­რე­სი თეკ­ლა მე­ლა­ძე თა­ვად გვი­ამ­ბობს, რო­გორ მი­აღ­წია წარ­მა­ტე­ბებს და რა­ტომ არის მისი შე­მოქ­მე­დე­ბის მი­მართ გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად დიდი ინ­ტე­რე­სი:

- ხატ­ვა ძა­ლი­ან პა­ტა­რამ და­ი­წყეთ, გვი­ამ­ბეთ პირ­ველ სა­ფე­ხუ­რებ­ზე...

- ხატ­ვა 13 წლის ასაკ­ში და­ვი­წყე. ეს იყო ჯე­მალ და გი­ორ­გი კუ­ხა­ლაშ­ვი­ლე­ბის ხატ­ვით გა­მოწ­ვე­უ­ლი ემო­ცია, რო­მე­ლიც სა­ბო­ლოო გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბად ზუ­რაბ ნი­ჟა­რა­ძეს­თან შეხ­ვედ­რის შემ­დეგ იქცა. რა წარ­მა­ტე­ბა­საც არ უნდა მი­ვაღ­წიო, ყო­ველ­თვის ვიქ­ნე­ბი ამ ადა­მი­ა­ნე­ბის მად­ლო­ბე­ლი. ჩემ­თვის გა­დამ­წყვე­ტი აღ­მოჩ­ნდა ბა­ტო­ნი ზუ­რას სი­ტყვე­ბი, როცა, სა­ერ­თოდ გა­მო­უც­დელ ბავ­შვს, რო­მელ­საც არა­სო­დეს არ უც­დია ხატ­ვა, მი­თხრა, რომ ყვე­ლა­ფერს შევ­ძლებ­დი, და­მი­ბა­რა ერთ კვი­რა­ში, ნა­ხა­ტე­ბი რომ მეჩ­ვე­ნე­ბი­ნა და შემ­დეგ ისე მაქო, თით­ქოს ვინ­მე პრო­ფე­სი­ო­ნალს აფა­სებ­და... მის­მა გა­და­ჭარ­ბე­ბულ­მა შე­ქე­ბამ, და­მა­ჯე­რა, რომ მარ­თლა რა­ღა­ცა შე­მეძ­ლო და ხატ­ვა და­ვი­წყე. ხატ­ვა დღე და ღამე, ხატ­ვა კლას­ში, სახ­ლში, მან­ქა­ნა­ში. მოკ­ლედ, გა­უ­თა­ვებ­ლად და ყველ­გან ვხა­ტავ­დი...

- მშობ­ლე­ბის ღვაწ­ლი რამ­დე­ნად დი­დია თქვენ მიღ­წე­ვებ­ში?

- ჩემი მშობ­ლე­ბი გა­მომ­ცემ­ლე­ბი არი­ან, ხელ­ნა­კეთ მი­ნი­ა­ტუ­რულ წიგ­ნებს უშ­ვე­ბენ. რო­გორც ყვე­ლა შვი­ლის ცხოვ­რე­ბა­ში მშო­ბელს უდი­დე­სი წვლი­ლი აქვს, ასე­ვე ჩემს ცხოვ­რე­ბა­შიც. ამავდრო­უ­ლად, ისი­ნი ჩემი მე­გობ­რე­ბიც არი­ან, მაგ­რამ ბევ­რს ვე­ღა­რა­ფერს გე­ტყვით, რად­გან ერ­თა­დერ­თი რა­ზეც მსაყ­ვე­დუ­რო­ბენ, ეს მათი ხსე­ნე­ბა და წვლი­ლის აღ­ნიშ­ვნაა.

- გვი­ამ­ბეთ პა­რიზ­ში ყოფ­ნა­ზე და და­უ­ვი­წყარ შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბებ­ზე...

- ვიდ­რე პა­რიზ­ში ყოფ­ნას გა­ვიხ­სე­ნებ­დე, გე­ტყვით რომ შეძ­რუ­ლი ვარ ნოტრ-დამ­ში მომ­ხდა­რი ხან­ძრის გამო. ვფიქ­რობ, მთე­ლი მსოფ­ლიო გვერ­დით და­უდ­გე­ბა საფ­რან­გეთს, ამ დი­დე­ბუ­ლი ტაძ­რის აღ­სად­გე­ნად. დიახ, სწო­რედ პა­რიზ­ში, მონ­მარტზე ვნა­ხე ერ­თდრო­უ­ლად სა­გა­მო­ფე­ნო დარ­ბაზ­ში ერ­თად გა­მო­ფე­ნი­ლი 50-მდე ქარ­თვე­ლი მხატ­ვრის ნა­მუ­შე­ვა­რი, მონ­მარ­ტე­ლი მხატ­ვრე­ბი ქუ­ჩა­ში, ჯე­მალ და გი­ორ­გი კუ­ხა­ლაშ­ვი­ლე­ბის გა­მა­ოგ­ნე­ბე­ლი "ვორ­ქშო­პი". ამ ყვე­ლა­ფერს 10 დღე ვუ­ყუ­რებ­დი და ბავ­შვუ­რი ტვი­ნით ჩავ­თვა­ლე, რომ რაკი ბა­ტო­ნი ჯე­მა­ლი ასე სწრა­ფად ხა­ტავ­და ძა­ლი­ან იოლი იყო ხატ­ვა.

- პირ­ვე­ლი წარ­მა­ტე­ბა რო­დის მო­ვი­და?

- პირ­ვე­ლი წარ­მა­ტე­ბა, რო­გორც ავღ­ნიშ­ნე, იყო ზუ­რაბ ნი­ჟა­რა­ძის შე­ქე­ბა, რად­გან რომ არა ის, მე ვერ და­ვი­ჯე­რებ­დი ჩემს შე­საძ­ლებ­ლო­ბებს და ხატ­ვის და­წყე­ბი­დან 4 თვე­ში ნიუ-იორკში პერ­სო­ნა­ლუ­რი გა­მო­ფე­ნა არ მექ­ნე­ბო­და. მი­თხრა, რომ მე­პო­ვა თა­ვი­სუფ­ლე­ბა ფერ­ში და ტექ­ნი­კა­ში. მირ­ჩია და პი­რო­ბა და­მა­დე­ბი­ნა, რომ არ მევ­ლო ხატ­ვა­ზე, რომ მე­ხა­ტა რაც მო­მინ­დე­ბო­და და რო­გორც შევ­ძლებ­დი... მირ­ჩია, ყვე­ლას­თვის მო­მეს­მი­ნა, მაგ­რამ არა­ვის გავ­ლე­ნის ქვეშ არ მოვ­ქცე­უ­ლი­ყა­ვი. მეც ვუს­მენ­დი და რჩე­ვე­ბის­თვის უდი­დე­სი მად­ლო­ბა მინ­და გა­და­ვუ­ხა­დო ქალ­ბა­ტონ მზია კა­ში­ას, ქეთი მა­ტა­ბელს, გოგი წე­რე­თელს, რეზო ადა­მი­ას, გუ­რამ ცერ­ცვა­ძეს, გოგი ლა­ზა­რაშ­ვილს, კუ­ხა­ლაშ­ვი­ლე­ბის დიდ ოჯახს, ტიტე შე­ყი­ლა­ძეს, ბესო არ­ბო­ლიშ­ვილს, შალ­ვა მა­ტუ­აშ­ვილს, რა­დიშ თორ­დი­ას, ან­ტონ ბა­ლან­ჩი­ვა­ძეს, გი­ორ­გი ვე­ფხვა­ძეს, მა­მუ­კა ცე­ცხლა­ძეს, კი­დევ ბევ­რს, არ მინ­და ჩა­მოთ­ვლით თავი შე­გა­წყი­ნოთ. და­ვით ბა­ძა­ღუ­ამ 13 წლის ასაკ­ში უფ­ლე­ბა მომ­ცა მას­თან ერ­თად ერ­თობ­ლი­ვი ნა­ხა­ტი შე­მექ­მნა. სწო­რედ ეს იყო პირ­ვე­ლი წარ­მა­ტე­ბა, სწო­რედ ამ ადა­მი­ა­ნე­ბის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა, რომ და­ი­ჯე­რეს ჩემი და უსა­ზღვრო სით­ბო­თი გა­მა­ნე­ბივ­რეს. 13 წლის ასაკ­ში ვერც კი ვაც­ნო­ბი­ე­რებ­დი, რა ბედ­ნი­ე­რე­ბა იყო მათ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა. ასე მო­ვი­და დღემ­დე 9 პერ­სო­ნა­ლუ­რი და 15 ჯგუ­ფუ­რი გა­მო­ფე­ნა.

- რო­გორ და­უ­დეთ სა­ფუძ­ვე­ლი ახალ მიმ­დი­ნა­რე­ო­ბას?

- სა­ხელ­მწი­ფო მუ­ზე­უმ­ში გა­მო­ფე­ნის შემ­დეგ, თით­ქოს ავ­ნერ­ვი­ულ­დი, მინ­დო­და რა­ღაც ახა­ლი შე­მექ­მნა, ისე­თი რაც ჯერ არა­ვის ქონ­და შექ­მნი­ლი. თით­ქოს ჩემს თავს ვა­ძა­ლებ­დი, რომ მი­მეგ­ნო გან­სხვა­ვე­ბუ­ლის­თვის და ოქ­როს გა­სა­ღე­ბი მე­პო­ვა. სწო­რედ ამ სი­ტყვი­დან გა­მიჩ­ნდა ოქ­როს ფერ­ში ნა­მუ­შევ­რე­ბის შექ­მნის იდეა. პირ­ვე­ლი, და­უმ­თავ­რე­ბე­ლი ნა­მუ­შე­ვა­რი გოგი წე­რე­თელ­მა ნახა, მი­თხრა, სა­ი­დან მო­ი­ფიქ­რე, ურ­თუ­ლე­სი­აო... თით­ქოს შე­მა­პა­რა, ძნე­ლი გა­სა­ბე­დი საქ­მეა ოქ­რო­თი, თან ერთ ფერ­ში ხატ­ვაო, შე­ხე­დე აბა და თუ არ გა­მო­გი­ვი­და, არ ინერ­ვი­უ­ლო, მთა­ვა­რია შრო­მა არ გე­ზა­რე­ბაო. ბა­ტო­ნი გო­გის­გან ყო­ველ­თვის შე­ქე­ბას მიჩ­ვე­ულს, ამ სი­ტყვე­ბის შემ­დეგ, ცოტა შე­მე­შინ­და და გა­თე­ნე­ბამ­დე ვხა­ტავ­დი, რომ შე­მე­ხე­და რა გა­მო­ვი­დო­და. ოქ­რო­ში პირ­ვე­ლი ნა­მუ­შე­ვა­რი იყო ბრო­წე­უ­ლი, მე­ო­რე ნა­ხა­ტიც მა­ლე­ვე და­ვი­წყე, რამ­დე­ნი­მე სა­ათ­ში.

მო­მინ­და უფრო გა­მერ­თუ­ლე­ბი­ნა ტექ­ნი­კა და ბა­რე­ლი­ე­ფის ელე­მენ­ტე­ბი შე­ვი­ტა­ნე, რომ­ლე­ბიც მხო­ლოდ სა­ღე­ბა­ვით შე­ვას­რუ­ლე, ყო­ველ­გვა­რი შე­რე­უ­ლი ტექ­ნი­კის გა­რე­შე და გა­მო­მი­ვი­და, რო­გორც ბა­ტონ­მა გო­გიმ მი­თხრა. შემ­დეგ ამას მოყ­ვა დიდი ზო­მის ტი­ლო­ებ­ზე გა­დას­ვლა და ჰა­ერ­ში ნა­ხევ­რად და­კი­დუ­ლი დე­ტა­ლე­ბი. 25 ნა­მუ­შე­ვარს ვხა­ტავ­დი 7 თვე, იქამ­დე, სა­ნამ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ოქ­როს­ფე­რი სა­ღე­ბა­ვი არ გა­მო­ი­ლია.

- ის, რომ სრუ­ლი­ად გან­სხვა­ვე­ბულ ნა­ხა­ტებს ქმნით, ხალ­ხის ინ­ტე­რესს თქვენს მი­მართ ზრდის?

- კი, ინ­ტე­რე­სი არის და ამის­თვის მად­ლო­ბე­ლი ვარ. ყვე­ლა ადა­მი­ა­ნის შე­ფა­სე­ბა უდი­დე­სი სტი­მუ­ლია ჩემ­თვის. ამის­თვის ღირს შრო­მა დაღ­ლამ­დე და იმ ბედ­ნი­ე­რე­ბის გან­ცდა, რისი გად­მო­ცე­მაც ძნე­ლია. ბევ­რი უც­ნო­ბია და მათი ინ­ტე­რე­სი მა­ხა­რებს. ყვე­ლა­ზე ემო­ცი­უ­რი კი ბა­ტო­ნი გიგა ბა­თი­აშ­ვი­ლი იყო - არა­სო­დეს და­მა­ვი­წყდე­ბა მისი ცრემ­ლე­ბი, როცა ჩემს სა­ხე­ლოს­ნო­ში მო­ვი­და და არ­ყის ხე­ე­ბის ტყე და­ი­ნა­ხა. მე­ო­რე დღე­საც ძა­ლი­ან ამა­ღელ­ვე­ბე­ლი რამ მოხ­და - ისევ ბა­ტო­ნი ზუ­რაბ ნი­ჟა­რა­ძე, რო­მელ­საც 2018 წლის 1 მა­ისს, 90 წლი­სად­მი მი­ძღვნილ პერ­სო­ნა­ლურ გა­მო­ფე­ნა­ზე ჩემს მიერ და­ხა­ტუ­ლი პორ­ტრე­ტი ვა­ჩუ­ქე და გა­მო­ფე­ნის ბო­ლომ­დე ხე­ლით ატა­რებ­და, არა­ვის არ მის­ცა, ასე გა­მო­ვი­და სი­ტყვით და ასე ესა­უბ­რე­ბო­და სტუმ­რებს. ბედ­ნი­ე­რი ვარ ამ ადა­მი­ა­ნებ­თან ყო­ვე­ლი შეხ­ვედ­რით. შე­იძ­ლე­ბა ხატ­ვა­ზე არ მივ­ლია, მაგ­რამ ასეთ დი­დე­ბულ ადა­მი­ა­ნებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა, უდი­დე­სი გაკ­ვე­თი­ლია ჩემ­თვის. მათი და სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ინ­ტე­რე­სია სწო­რედ ის ინ­სპი­რა­ცია, რომ მუ­შა­ო­ბა გა­ვაგ­რძე­ლო.

- ძა­ლი­ან ახალ­გაზ­რდამ ამ­დენს მი­აღ­წი­ეთ, რო­გო­რია სა­მო­მავ­ლო გეგ­მე­ბი?

- მინ­და დიპ­ლო­მა­ტო­ბა და ამ ბოლო დროს სა­ერ­თა­შო­რი­სო მე­ნე­ჯმენ­ტმა გა­მი­ტა­ცა, თუმ­ცა ხატ­ვა რჩე­ბა ჩემი ცხოვ­რე­ბის გა­ნუ­ყო­ფელ ნა­წი­ლად. თუ შევ­ძე­ლი, მინ­და რამ­დე­ნი­მე პრო­ფე­სი­ას ერ­თად და­ვე­უფ­ლო.

ambebi.ge