მა­გონ­დე­ბა დე­და­ჩე­მის გა­უ­ბე­დუ­რე­ბუ­ლი სა­ხე. მა­მა ვაჟ­კა­ცი იყო, მომ­ლ­ხე­ნი, მო­ნა­დი­რე. ვიდ­რე რე­ჟი­სო­რი გახ­დე­ბო­და, ლექ­სებს წერ­და. მას­თან მე­გობ­რობ­დ­ნენ გოგ­ლა ლე­ო­ნი­ძე, სი­მონ ჩი­ქო­ვა­ნი, კონ­ს­ტან­ტი­ნე გამ­სა­ხურ­დია, ლეო ქი­ა­ჩე­ლი... ჩვენ­თან იკ­რი­ბე­ბოდ­ნენ, ილ­ხენ­დ­ნენ, მსჯე­ლობ­დ­ნენ... ერთ დღეს კი და­ი­ცა­ლა ჩვე­ნი სახ­ლი.

გე­ნე­ტი­კუ­რი მეხ­სი­ე­რე­ბაც არ­სე­ბობს... მაგ­რამ ჩე­მი შვი­ლე­ბი იძუ­ლე­ბუ­ლი არი­ან, მი­ე­სა­და­გონ დღე­ვან­დელ კულ­ტუ­რას...

შვი­ლე­ბის გა­მო ჩა­რე­ვა მჭირ­დე­ბო­და ხოლ­მე უბ­ნის ამ­ბებ­ში... უმ­ც­რო­სი გი­ორ­გი ამე­რი­კის პრეს­ტი­ჟულ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში სწავ­ლობს პო­ლი­ტო­ლო­გი­ას... ბევრს მე­ცა­დი­ნე­ობს. რომ და­ამ­თავ­რებს, მა­ინც რე­ჟი­სო­რო­ბა უნ­და. არ ვუშ­ლი, ვნა­ხოთ, რა იქ­ნე­ბა.

 

 

კა­ხეთ­ში ვე­ნა­ხი მაქვს. ღვი­ნო გა­მო­ვუშ­ვი, "ნა­ტო ვაჩ­ნა­ძე" ჰქვია. მაგ­რამ არ იყი­დე­ბა... ად­რე კვი­რა­ში ერ­თხელ დავ­დი­ო­დი ვე­ნახ­ში. ახ­ლან­დე­ლი ბენ­ზი­ნის ფა­სის გა­მო სად უნ­და იარო?! ამი­ტომ ხალ­ხი მყავს და­ქი­რა­ვე­ბუ­ლი და ისი­ნი უვ­ლი­ან. მეც ვი­ცი ვე­ნა­ხის მოვ­ლა. სა­პა­ტიო ად­გი­ლი მაქვს სა­ქარ­თ­ვე­ლოს მეღ­ვი­ნე­ო­ბის პრო­ფე­სო­რებს შო­რის. მა­თი კონ­სულ­ტა­ცი­ე­ბით და­ვიწყე სწავ­ლა. ახ­ლა თვი­თონ­ვე მე­უბ­ნე­ბი­ან, რომ ვა­ზის ერთ-ერ­თი მა­გა­რი სპე­ცი­ა­ლის­ტი ვარ. რო­გო­რი ვე­ნა­ხი გა­ვა­შე­ნე, არ მკითხავთ? ძვე­ლი ჯი­შე­ბის გა­დარ­ჩე­ნა­ზეც ვმუ­შა­ობ...

 

 

ყვე­ლა­ფე­რი გლე­ხე­ბის­გან მაქვს ნას­წავ­ლი. ისიც, რა­საც მე­რე ფილ­მებ­ში ვი­ყე­ნებ. კა­ხეთ­ში რომ ჩემს ვე­ნახს უვ­ლი­ან, იმათ ბრი­გა­დირს თაფ­ლა ჰქვია. თაფ­ლი­ვით კა­ცია. მას­თან ყოფ­ნას რა სჯო­ბია!

 

 

 

ჩე­მი მშე­ნებ­ლო­ბის ამ­ბა­ვიც უნ­და მო­გიყ­ვეთ... სა­ო­ცა­რი ქა­ლი იყო დო­დო აბა­ში­ძის დე­და, ნი­ნა ან­დ­რო­ნი­კაშ­ვი­ლი. დე­და­ჩე­მის ბი­ძაშ­ვი­ლი გახ­ლ­დათ. დე­ი­და ნი­ნას დამ­სა­ხუ­რე­ბაა, დე­და­ჩე­მის მუ­ზე­უ­მი რომ მო­ვაწყ­ვეთ. მან შეგ­ვი­ტია: რა­ტომ არა­ფერს აკე­თებ­თო. თენ­გიზს, ელ­დარს და მე გვე­რი­დე­ბო­და, ვინ­მე შეგ­ვე­წუ­ხე­ბი­ნა. წა­ვი­და თვი­თონ გურ­ჯა­ა­ნის რა­ი­კო­მის მდი­ვან­თან და სულ ხე­ლი ურ­ტყა მა­გი­და­ზე: ნა­ტო ვაჩ­ნა­ძე გყავს და მი­სი სახ­ლი დან­გ­რე­უ­ლი და მო­უვ­ლე­ლიაო. დაგ­ვაწყე­ბი­ნეს მშე­ნებ­ლო­ბა. ზღაპ­რებ­ში რომ არის, ხომ იცით? ყვე­ლა­ფე­რი უმ­ც­როს ძმა­ზე რომ გა­და­ივ­ლის. ამ ამ­ბავ­ში მე მოვ­ყე­ვი. კარ­გი ორი ფილ­მის ენერ­გია ჩავ­დე შიგ. ყვე­ლა­ფე­რი ხე­ლი­სუფ­ლე­ბამ გა­ა­კე­თა, მაგ­რამ სჭირ­დე­ბო­და ყუ­რადღე­ბა...

 

 

რომ იტყ­ვი­ან, "ცხოვ­რე­ბა ვი­რის კუ­დი­ვით მოკ­ლე­ა"... ვნა­ნობ, რომ მცირ­დე­ბა ჩე­მი მე­გობ­რე­ბის წრე. ჯერ ახალ­გაზ­რ­დო­ბა­ში გა­მო­მე­ცა­ლა ლა­დო ქო­ქი­აშ­ვი­ლი, მე­რე გუ­რამ რჩე­უ­ლიშ­ვი­ლი. ახ­ლაც ბევ­რი წა­ვი­და, ბევ­რი ავად­მ­ყო­ფობს. არ მუ­შა­ო­ბენ, რო­ცა კა­ცი არ მუ­შა­ობს, ძა­ლი­ან უჭირს ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად. რა მოკ­ლე ყო­ფი­ლა წუ­თი­სო­ფე­ლი... ორ­მო­ცი წლის რომ ხარ, ამა­ზე არ ფიქ­რობ, ბევ­რი რამ წინ გე­გუ­ლე­ბა. ახ­ლა მო­ი­ხე­დავ და აღარ არი­ან შე­ნი თა­ნა­ტო­ლე­ბიც კი, მშობ­ლე­ბის თა­ო­ბა ხომ აღარ არის და აღარ...

 

 

რას შევ­ც­ვ­ლი­დი, რომ შე­მეძ­ლოს წარ­სულ­ში? რა გითხ­რათ... ჩე­მი მშობ­ლე­ბის სი­ცოცხ­ლის ხან­გ­რ­ძ­ლი­ვო­ბას შევ­ც­ვ­ლი­დი. მინ­და ახ­ლაც ცოცხ­ლე­ბი მყავ­დ­ნენ - დე­დაც და მა­მაც...

 

 

და კი­დევ... სო­ცი­ა­ლიზ­მი დრო­ე­ბი­თი მოვ­ლე­ნა გვე­გო­ნა, ვებ­რ­ძო­დით მას და ვფიქ­რობ­დით, რომ აღ­დ­გე­ბო­და ძვე­ლი კულ­ტუ­რა... ამას გა­და­ე­ფა­რა აღებ-მი­ცე­მო­ბა, ფუ­ლი... ახ­ლა, თუ ფუ­ლი არ აქვს კაცს, არა­ვინ არაფ­რად აგ­დებს. წი­ნათ ინ­ტე­ლექ­ტი ფა­სობ­და. ახ­ლა უბე­დუ­რე­ბაა... გლო­ბა­ლი­ზა­ციააო და ყვე­ლა­ფე­რი ცენ­ტ­რებ­ში იყ­რის თავს... ჩვენ პე­რი­ფე­რი­ა­ში ვართ. რომ ვთქვათ, ჩვე­ნი მეც­ნი­ე­რე­ბა გვექ­ნე­ბაო, ვის უნ­და? არა­ვის! დროა ეგე­თი... ბერ­დი­ა­ე­ვი ამ­ბობ­და, ცი­ვი­ლი­ზა­ცია გა­მო­რიცხავს კულ­ტუ­რა­სო. ასე ყო­ფი­ლა... ახ­ლა კულ­ტუ­რა უკ­ვე გა­მო­ი­რიცხა და ჩვენ­თ­ვის ცი­ვი­ლი­ზა­ცი­აც არ ჩანს. ჩვე­ნი შე­მეც­ნე­ბის წყა­რო წიგ­ნი იყო, ახ­ლან­დელ თა­ო­ბას წიგ­ნი არ სჭირ­დე­ბა. ეს მა­გი­ჟებს... ეს დამ­ღუპ­ვე­ლია. სხვა რა უნ­და მქონ­დეს სათ­ქ­მე­ლი?..