“პირ­ვე­ლი გან­ცდა, ამ დროს რომ გე­უფ­ლე­ბა არის ეჭვი, იქ­ნებ მო­გეჩ­ვე­ნა, იქ­ნებ რა­ღაც არას­წო­რად გა­ი­გე, იქ­ნებ ხელი უფ­რო­სი მე­გო­ბა­რი­ვით შე­გა­ხო, მე­ო­რედ, მე­სა­მედ და კი­დევ უამ­რავ­ჯერ რომ მე­ორ­დე­ბა სა­ში­ნე­ლი დამ­ცი­რე­ბის გრძნო­ბა გაქვს, რა­ტომ შენ, შენ რა­ტომ გა­გი­ბე­დეს ასე ურ­ცხვად, ასე პირ­და­პირ…

მერე ამაზ­რზე­ნი სირ­ცხვი­ლის გრძნო­ბა გიპყრობს, ცდი­ლობ თავი და­იც­ვა, დე­რე­ფან­ში რომ და­ი­ნახვ კე­დელს ეკ­ვრი, სად­მე შორს თუ მოკ­რავ თვალს სწრა­ფად გარ­ბი­ხარ, საქ­მი­ა­ნი გა­დაკ­ვე­თა თუ გი­წევს რამ­დე­ნი­მე მეტ­რი­ან დის­ტან­ცი­ას იჭერ და ხე­ლე­ბი მო­მუშ­ტუ­ლი გაქვს, ცდი­ლობ არა­სო­დეს დარ­ჩე მას­თან ერ­თად კა­ბი­ნეტ­ში მარ­ტო.

მერე პირ­და­პირ გე­უბ­ნე­ბი­ან, რომ საქ­მე­ში ხელს შე­გიშ­ლი­ან თუ არ… რა­ტომ დუ­მან წლე­ბის მან­ძილ­ზე ამა­ზე ქა­ლე­ბი? იმი­ტომ, რომ სა­კუ­თარ თავს ვერ პა­ტი­ობ ეს რომ გა­გი­ბე­დეს, იმი­ტომ, რომ როცა პირ­ვე­ლად გავ­ბე­დე და სხვა კო­ლე­გა მა­მა­კა­ცებს ვუ­თხა­რი, ვუ­თხა­რი იმი­ტომ, რომ და­ვე­ცა­ვი, სა­პა­სუ­ხოდ ღლი­ცი­ნი მი­ვი­ღე.

მერე წლე­ბი გა­ვი­და, ძლი­ე­რი, და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ქალი გავ­ხდი, ჩემს გარ­შე­მო ამ მა­მა­კა­ცის შე­ვიწ­რო­ვე­ბუ­ლი სხვა ქა­ლე­ბიც ვნა­ხე. ყვე­ლას სძულ­და მისი ცხოვ­რე­ბის ის მო­ნაკ­ვე­თი, არც ერთ მათ­განს არ უნ­დო­და ამ თე­მა­ზე ხმა­მაღ­ლა სა­უ­ბა­რი. ვერ გავ­ბე­დე მეც. მძულს ჩემ­ში ის შიში, ამ­დე­ნი ხანი გა­ჩუ­მე­ბას რომ მა­ი­ძუ­ლებ­და, ერ­თმა პა­ტა­რა გო­გომ გა­ბე­და, დროა გავ­ბე­დო მეც! ME TOO!!! ოღონდ ჩემს ის­ტო­რი­ას სხვა მო­ძა­ლა­დე ჰყავს!” – წერს ასა­თი­ა­ნი.