“ირანმა ბოლო წლებში არნახულად გააფართოვა თავისი გავლენა ახლო აღმოსავლეთში, რითაც შეავიწროვა აშშ-ის ინტერესები და ამასთანავე, გაიზარდა საფრთხე ისრაელისთვის. ირანი დღეს აკონტროლებს სირიის, ერაყისა და ლიბანის მნიშვნელოვან ნაწილს. ამაში დიდი წვლილი სწორედ სოლეიმანიმ შეიტანა, რომელიც იყო ირანის გარეთ ოპერაციების მთავარი დამგეგმავი და ჩამტარებელი... ეს სპეცოპერაცია აშკარად წინასწარ დაგეგმილი იყო, შესაბამისად, ირანის საპასუხო ნაბიჯისთვისაც აშშ, წესით, მზად უნდა იყოს. ფართომასშტაბიან ომამდე რამდენად მივა საქმე, ძნელი სათქმელია. ვფიქრობ, თავდაპირველად ირანისთვის მარტივ სამიზნედ შეიძლება იქცნენ ახლო აღმოსავლეთში აშშ-ის პარტნიორები, ანუ ის ქვეყნები, სადაც აშშ-ის ბაზებია. ამერიკელები განიხილავენ იმ ვერსიასაც, რომ შესაძლოა სხვადასხვა ქვეყანაში ტერაქტების სერია მოუწყონ აშშ-ის მოქალაქეებს. აიათოლას ფანატიზმი იმდენად დიდია, ვერაფერს გამოვრიცხავთ. იმავდროულად, ამერიკელი ექსპერტების ერთი ნაწილის აზრით, ფართომასშტაბიან კონფლიქტში ჩართვა ამერიკისთვის შესაძლოა იქცეს რუსეთის და ჩინეთის წისქვილზე წყლის დასხმად... ცალკე თემაა რუსეთი, რომელიც ირანს აუცილებლად დაეხმარება. ვლადიმირ პუტინი სოლეიმანის ლიკვიდაციას მაშინვე გამოეხმაურა და ამერიკელები ლამის ტერორისტულ აქტში დაადანაშაულა. ჯერ ძალიან მწვავეა ვითარება და ძნელია თქმა, როგორ განვითარდება მოვლენები”, - აღნიშნავს გამოცემის კორესპონდენტთან საუბრისას ხათუნა ლაგაზიძე.

“ჩემი აზრით, თუ პროცესები ფართომასშტაბიან კონფლიქტში არ გადაიზარდა, ეს ვითარება ჩვენს ქვეყანაზე დიდად არ აისახება, თუმცა, თუ ფართომასშტაბიან ომამდე მივიდა საქმე, რისი ალბათობაც ჯერჯერობით დიდი არ ჩანს, ბევრი მიმართულებით შეიძლება ვისაუბროთ პრობლემებზე - დაწყებული ლტოლვილთა ნაკადით და ეკონომიკური, პოლიტიკური თუ სამხედრო პროცესებით დამთავრებული. ბევრმა შეიძლება გაიხსენოს სირიის კონფლიქტი და ის, რომ სირიელ ლტოლვილთა უდიდესი ნაკადიდან ჩვენამდე ძალიან ცოტამ თუ მოაღწია, მაგრამ ირანი სხვა თემაა. სომხეთის გავლით შეიძლება ლტოლვილთა დიდი რაოდენობა მოგვაწყდეს, რამაც შეიძლება ჰუმანიტარული კრიზისი გამოიწვიოს. ჩვენთვის გაცილებით მძიმე შეიძლება გამოდგეს ის, თუ რაში დასჭირდება, ერთი მხრივ, ამერიკას და მეორე მხრივ, რუსეთს საქართველოს ტერიტორია, ეს მთავარი კითხვაა. საინტერესოა, რომ 3 იანვარს თურქეთმა აშშ-ს­ ინჯირლიკის სამხედრო-საჰაერო ბაზის გამოყენების უფლება არ მისცა. ამიტომ ბუნებრივად დგება დღის წესრიგში საკითხი, როგორ შეიძლება დასჭირდეს ამერიკას საქართველოს ტერიტორია, მათ შორის საჰაერო სივრცე? აქვე უნდა გავიხსენოთ ისიც, რომ 2019 წლის მიწურულს აშშ-მა საქართველოს სამხედრო მიზნებისთვის უპრეცედენტო ფინანსური დახმარება გამოუყო. ეს მიანიშნებს სწორედ იმაზე, თუ რამდენად მნიშვნელოვანია საქართველო აშშ-ისთვის”, - განაგრძობს რესპონდენტი.

“რაც შეეხება რუსეთს, ის აუცილებლად გვერდში დაუდგება ირანს. საფრთხე იმისა, რომ სომხეთში საკუთარი ბაზა გააძლიეროს და საქართველოს ტერიტორია გამოიყენოს ირანის საზღვართან შეიარაღებისა და სამხედრო ძალების გადასროლისთვის, საკმაოდ დიდია, თუმცა აუცილებლად უნდა აღვნიშნოთ, რომ ახლა თეორიულ საფრთხეებზე ვსაუბრობთ და ეს მხოლოდ ვარაუდებია. რეალობაა ის, რომ ფართომასშტაბიანი კონფლიქტის შემთხვევაში საქართველო დიდი გამოწვევების წინაშე დადგება, მით უფრო, თუ გავითვალისწინებთ იმას, რაც ჩვენს სამეზობლოში ტრიალებს - ვგულისხმობ რუსეთის მიერ საბჭოთა სივრცის ახალი სახით აღდგენის მცდელობებს, რაც ბოლო დროს თვალსაჩინოდ გამოჩნდა უკრაინელ ოლიგარქ კოლომოისკის მოწოდებაში, დავიწყოთ ფიქრი ახალი ვარშავის ბლოკის შექმნაზეო. ამის სანაცვლოდ ის უკრაინელებს დამამცირებელ თანხას სთავაზობდა, რუსეთი 100 მილიარდს გვაჩუქებსო... რთული პროცესები მიმდინარეობს ბელორუსშიც. გასული წლის დეკემბერში რუსეთ-ბელორუსის ერთიანი პარლამენტისა და მთავრობის შექმნის საკითხი განიხილებოდა, რაზეც ლუკაშენკომ კატეგორიული უარი განაცხადა. მან პირდაპირ თქვა, თუ რუსეთი შეეცდება ბელორუსის დაპყრობას, ამას ნატო არ დაუშვებს და სამხედრო კონფრონტაცია დაიწყებაო. ამის შედეგად რუსეთმა ბელორუსს ნავთობი გადაუკეტა”, - განმარტავს ექსპერტი.

“მოლდოვაში კი პროდასავლური მთავრობა პრორუსმა პრეზიდენტმა შეცვალა. საქართველოც მთელი 2019 წლის განმავლობაში რუსეთის ჰიბრიდული ომის სამიზნე იყო. ეს ყველაფერი ჩვენი ქვეყნისთვის ძალიან მძიმე ფონს ქმნის და თუ ამას ირან-აშშ-ის კონფლიქტიც დაერთო, ეს კიდევ უფრო დიდი გამოწვევა იქნება. გარკვეულწილად, ეს შეიძლება იყოს შანსიც, რომ საქართველო-აშშ-ის ურთიერთობა იმდენად მჭიდრო გახდეს, როგორიც არასდროს ყოფილა, მაგრამ რისკებიც თავისთავად ცხადია, იზრდება, მათ შორის ირანის მიერ აშშ-ის პარტნიორ ქვეყნებში ტერორისტული აქტების მოწყობის თვალსაზრისითაც. მთელ ამ ნეგატივში ჩემთვის მაინც ყველაზე იმედისმომცემია აშშ-ის სამხედრო დახმარება, რაც თვალსაჩინო მესიჯია იმისა, რომ აშშ არ აპირებს რუსეთისთვის საქართველოს დათმობას, ეს კი მომავალი საპარლამენტო არჩევნების წინ ძალიან მნიშვნელოვანი ირიბი გზავნილია. ვფიქრობ, მომავალი არჩევნები სწორედ ამ ჭრილში წარიმართება - რუსეთი სულ უფრო მძაფრი ზეწოლის შედეგად მოახერხებს და დააბრუნებს საქართველოს თავისი გავლენის სივრცეში, თუ აშშ შეინარჩუნებს მას როგორც პროდასავლურ და დემოკრატიულ ქვეყანას?” - ამბობს ხათუნა ლაგაზიძე.

“გასულ წელს რუსეთის მთავარი სამიზნე საქართველოში ჩვენი საზოგადოება იყო. ის ყველაფერს აკეთებდა, რომ ჩვენი მოსახლეობა როგორმე სრულ სულიერ და მორალურ კაპიტულაციამდე მიეყვანა. ამას ფსიქოლოგიურ-დივერსიული ოპერაციებით ცდილობდა. რუსეთი ამ ხერხებს სხვადასხვა ქვეყანაშიც ხშირად იყენებს საზოგადოების დაქსაქსვისთვის, აგრესიის გაღვივებისა და ნიჰილიზმის დასათესად. პრობლემა ის არის, რომ ამის საწინააღმდეგო პრევენციული ზომები ჩვენს ხელისუფლებას არ მიუღია, ალტერნატიული საინფორმაციო ველის შექმნაც არ უცდია. არადა, ჩვეულებრივ ომში ვართ ყოველდღიურად, უბრალოდ, ამას საინფორმაციო ომი ჰქვია და იარაღი ფსიქოლოგიურ-დივერსიული აქტებია. ისევე როგორც ნებისმიერ ომში, ამ დროსაც გჭირდება კონტრსტრატეგია. თქმა იმისა, რომ ამასთან სრულად გამკლავება და მისი განეიტრალება შესაძლებელია, ტყუილი იქნება. ამას ჩვენზე ბევრად ძლიერი ქვეყნებიც ვერ ახერხებენ, მაგრამ ზიანის შემცირება, რა თქმა უნდა, შესაძლებელი იყო. თუნდაც იმ ქვეყნების გამოცდილების გაზიარებით, რომლებმაც ამ საქმეში დიდ წარმატებას მიაღწიეს. მაგალითად, ბალტიის ქვეყნებში არის ნატოს კიბერუსაფრთხოების უმნიშვნელოვანესი ცენტრები. ჩვენც შეგვეძლო მათ ქსელში ჩართვა როგორც აღმოსავლეთ პარტნიორობის მონაწილე ქვეყანას, როგორც ნატოს კონტრიბუტორს. საქართველოს უარს არავინ ეტყოდა - დაგვეხმარებოდნენ კიდეც და გამოცდილებასაც გაგვიზიარებდნენ, მაგრამ ჩვენ არ გვითხოვია დახმარება, მიუხედავად იმისა, რომ უსაფრთხოების სამსახურის 2018 წლის ანგარიშში ეს საფრთხეები ნათლად იყო ასახული”, - დაასკვნის რესპონდენტი.

“აღსანიშნავია ისიც, რომ მიუხედავად საქართველოს ხელისუფლების ასეთი დამოკიდებულებისა, რუსეთისთვის არ არსებობს საქართველოში ფასეული და ღირებული პოლიტიკური პარტნიორი. ნებისმიერი პოლიტიკური ჯგუფი ხელისუფლებაში თუ ოპოზიციაში მისთვის მიუღებელია. მას არ სჭირდება პოპულარული და მაღალრეიტინგიანი პოლიტიკური ძალა. ის, რასაც რუსეთი შარშან მთელი წლის განმავლობაში აკეთებდა საოკუპაციო ხაზთან - ვგულისხმობ ჩვენი მოქალაქეების პერმანენტულ გატაცებასა და “მცოცავ ოკუპაციას” - ჰიბრიდული ომის ნაწილი იყო, რათა ერთი მხრივ, ჩვენს საზოგადოებას თავი სრულიად უსუსურად ეგრძნო და იმავდროულად, მოეხდინა ხელისუფლების დისკრედიტაცია, წარმოეჩინა ის უნიათოდ მოსახლეობის თვალში. ვაჟა გაფრინდაშვილის შემთხვევა გავიხსენოთ, რამდენ ხანს ამყოფა რუსეთმა საზოგადოება და განსაკუთრებით ხელისუფლება ჩოქბჯენში... მოკლედ, კრემლს არ სჭირდება აქ რომელიმე პოპულარული პოლიტიკური ჯგუფი, რომელიც მაღალი მხარდაჭერითა და ნდობით ისარგებლებს, რათა საქართველო მუდმივად იყოს ქაოსის კერა”, - მიიჩნევს ექსპერტი.

“რუსეთს “ოცნების” ხელისუფლებაში ყოფნა-არყოფნა კი არ ანაღვლებს, არამედ იმ გავლენის შენარჩუნება, რომელიც ამ ბოლო წლებში მოიპოვა. ამ თვალსაზრისით ძალიან საინტერესო და საფრთხილოც იქნება რუსეთის ტაქტიკა 2020 წლის საპარლამენტო არჩევნებში. მისი მთავარი ამოცანა ჩვენი ოპოზიციის ერთიანობის დაშლა-დაქსაქსვა იქნება. დღეს მას ქაოსი ყველაზე მეტად აწყობს. თუ ვერ მოჰყავს და ვერ მოიყვანს ხელისუფლებაში ძალას, რომელიც სრულად გაატარებს რუსეთის ინტერესებს - მაგალითად, 2024 წლამდე შეიყვანს ჩვენს ქვეყანას ევრაზიულ კავშირში და ა.შ. - ის მაინც უნდა მოახერხოს, რომ აქ მუდმივი ქაოსი იყოს, რათა ისე დაასუსტოს ქვეყანა, რომ ბოლოს და ბოლოს თავის საწადელს მიაღწიოს. საქართველოს ხელისუფლების ტაქტიკას საარჩევნო ჭრილში თუ განვიხილავთ, ერთადერთი, რამაც შეიძლება მას სიტუაცია გაუუმჯობესოს, არის არა “ნაციონალური მოძრაობის~ მისტიფიკაცია როგორც ყველაზე საშიში ძალისა, რაც ძველებურად ვეღარ იმუშავებს, არამედ პოზიტივზე აქცენტი. “ქართულმა ოცნებამ” მაქსიმალური პოზიტივი უნდა შეიტანოს საარჩევნო კამპანიაში, თუ სურს დღევანდელი ძალიან ცუდი რეიტინგის გაუმჯობესება. ეს მისთვის სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანია”, - თვლის ხათუნა ლაგაზიძე.

“აქამდე საოცარი რამ ხდებოდა - ეს იყო იშვიათი ხელისუფლება, რომელიც თავის საარჩევნო კამპანიებს მხოლოდ ნეგატივზე აგებდა, არადა, პოზიტივზე აქცენტირება მის ხელთ არსებული ადმინისტრაციული და ფინანსური რესურსების გამოყენებით, თუ ვინმეს შეუძლია, სწორედ ხელისუფლებაა. მისი მესიჯი 2016 წლიდან დღემდე ასეთი იყო: “გაერთიანდით ჩემ გარშემო იმიტომ კი არა, რომ მე ვარ კარგი, არამედ იმიტომ, რომ “ნაციონალური მოძრაობაა” ცუდი”. ახლა ამგვარი პოლიტიკა ვეღარ უშველის. ხელისუფლებამ ფართომასშტაბიან პოზიტიურ პროექტებზე უნდა გააკეთოს აქცენტი. ხელისუფლებისგან ბოღმის ნთხევას კი არ ითხოვენ, არამედ საქმის კეთებას. რაც შეეხება ოპოზიციას, მისი მთავარი პრობლემა ის არის, რომ დღემდე ვერ შეძლო (იშვიათი გამონაკლისის გარდა) საზოგადოებისთვის ახალი, რესურსული ლიდერების შეთავაზება. აუცილებელია ახალგაზრდა ლიდერების გამოკვეთა, რომლებიც შეძლებენ სიახლის, სასიკეთო ცვლილებების მოლოდინის შექმნას. გარდა ამისა, ოპოზიციამ ამომრჩეველს უნდა აუხსნას, თვითონ რას სთავაზობს საზოგადოებას, რას მოუტანს ამომრჩეველს უკეთესს? ამაზე პასუხი აუცილებლად სჭირდება საზოგადოებას, რომ ოპოზიციას ენდოს. თუ მან არჩევნების წინ ვერ შეძლო ხალხის დიდი მასის გამოყვანა მხარდასაჭერად, გაუჭირდება არჩევნებში წარმატების მიღწევა. თუ ხელისუფლებას არ ექნება იმის რიდი, რომ ხალხის დიდი მასა გამოვა ქუჩაში არჩევნების შედეგების დაცვის მოთხოვნით, ის მოიქცევა ისევე, როგორც პროპორციულ საარჩევნო სისტემასთან დაკავშირებით მოიქცა _ საკუთარ თავს საზოგადოების “გადაგდების” უფლებას მისცემს”, - დასძენს ექსპერტი.